Ik was het al bijna weer vergeten, dat voorval van gisteravond. En ook die twee gebeurtenissen van vorige week zou ik mij waarschijnlijk nooit meer herinnerd hebben. Het gebeurt immers zo vaak, ik ben eraan gewend. En inmiddels is de innerlijke overtuiging dat ik leuk werk heb en de juiste mens op de juiste plek ben, genoeg gegroeid om onwetende anderen niet langer te hoeven overtuigen. ‘Oh, wat jammer!’, riep de oude dame, voorheen verpleegkundige, met wie ik gisteravond nader kennis maakte, uit de grond van haar hart uit toen zij hoorde dat ik na mijn medicijnenstudie verzekeringsarts was geworden.
