Het is alweer anderhalf jaar geleden dat ik een mailbericht kreeg van een vriendin dat me bijna de adem benam. ‘Soms komt het verdriet opeens in je leven’ was een onderdeel van haar tekst. Ze had het over zichzelf. Ze had botkanker en was niet te genezen. Na anderhalf jaar is ze er nog steeds en heeft haar leven aangepast aan de omstandigheden en vooral aan de mogelijkheden die ze heeft. Dat is allemaal niet vanzelf gegaan. ‘Soms jank ik de hele dag en wil ik onder de dekens blijven liggen,’ vertelt ze me. ‘Dan verdraag ik nauwelijks mensen om me heen.’
