Onlangs hoorde ik van een uitvaartverzorgster een bijzonder verhaal. Het verhaal speelde zich af tijdens een uitvaartdienst voor een nog jonge man. Iedereen was net de aula binnen, de deuren gingen dicht. De kist was dusdanig opgesteld dat iedereen er in kringen omheen zat. Er hing een geladen sfeer. Geladen door de emoties die al geuit waren, en door de emoties die ongetwijfeld tijdens de dienst nog geuit zouden worden. De uitvaartverzorgster wilde met het welkomstwoord beginnen. Maar net voordat ze de eerste woorden kon uitspreken, klonk ergens in de zaal vanuit een tas dat blikkerige, monotone geluid van een navigatiesysteem: ‘bestemming bereikt’.
