Op een gegeven moment slaat het toe. Dan denk ik: ‘Maar dat speelde tien jaar geleden toch ook al?’ Vrijheidsbeperkende maatregelen, kleinschaligheid, natte luiers, belevingsgerichte zorg. Hebben we dat nu nog niet opgelost? Zijn we daar nu nog mee aan het stoeien? Heeft het zin om toch weer een artikel in DENKBEELD te plaatsen over hoe je kunt werken zonder Zweedse banden? Om weer een nieuw verbeterproject rond incontinentie te starten? Om bij kleinschaligheid te benadrukken dat het gaat om de visie op zorg? Ik geef het toe, dit soort dingen denk ik vooral in tijden van professionele midlife-crisis. Gelukkig duren die nooit zo lang want er zijn altijd wel mensen in mijn omgeving die dat meteen gaan relativeren en onmiddellijk allerlei verbeteringen weten op te sommen. En dan mag ik dat ‘toch echt niet vergelijken met tien jaar geleden! Waar zat jij eigenlijk de laatste tien jaar?’
