In dit artikel wordt betoogd dat effectieve public health voor senioren een ander, meer contextueel karakter heeft dan het huidige aanbod. De bestaande preventieprogramma’s richten zich op het bestrijden van risico’s en het bevorderen van een gezonde levensstijl. Daarmee volgen ze een medisch-curatieve paradigma. Door ook de fysieke en sociale omgeving en de samenleving bij preventieve interventies te betrekken kan een meer duurzame gezondheid worden bereikt. Dan verandert de plicht tot een gezonde levensstijl in een motief om zo persoonlijke en gemeenschappelijke doelen te bereiken. Het contextuele model van preventie voor senioren gaat uit van maatschappelijke participatie als een existentiële motief tot het behouden en onderhouden van de eigen gezondheid en tot de zorg voor een ‘gezonde’ omgeving.
