In het maartnummer van de lopende jaargang van het Tijdschrift voor Psychotherapie viel in ‘Over DBC’s. Ten geleide’ (p. 114) te lezen dat de redactie ‘meer dan tien collega’s’ had benaderd die op een of andere manier betrokken waren bij de ontwikkeling van de diagnose-behandelingcombinaties (DBC’s) op het gebied van de psychotherapie, met het verzoek om ‘een positieve tekst’ te schrijven over de invoering van DBC’s. Maar geen van hen bleek bereid zo’n bijdrage te leveren. Hun redenen om te weigeren doen wat vreemd aan: argumenten als ‘te laat, gepasseerd station’ kunnen toch niet gelden als je een aandeel hebt gehad in de ontwikkeling van een maatregel en vervolgens hoort hoeveel onrust en weerstand de invoering ervan oplevert. Juist dan zou je de gelegenheid moeten aangrijpen om weerstand weg te nemen. ‘Geen tijd’ lijkt ook geen steekhoudend argument voor collegae die in de materie zijn ingewerkt. Veel waarschijnlijker lijkt dat men bij zó veel tegenstand ‘niet bekend wil staan als voorvechter van de DBC’s’ (p. 114).
