De overgang van verzorgingsstaat naar participatiesamenleving betekent voor veel hulpverleners een verlies aan werkgelegenheid. Hun werk wordt overgenomen door familieleden, mantelzorgers, buren, vrijwilligers, burgerinitiatieven en eigen krachtconferenties. Voor hulpverleners die zich niet willen laten omscholen tot Iets Heel Anders en die ook geen zin hebben om hun eigen werk voort te zetten op onbetaalde basis (als mantelzorger of vrijwilliger) rijst de vraag of er in deze sombere tijden toch ergens nieuw betaald werk gloort aan de horizon.
