Dementie beïnvloedt het leven van zowel de patiënt als de mantelzorger ingrijpend. Voor de patiënt is geen genezing mogelijk, maar de kwaliteit van leven van mantelzorgers blijkt te verbeteren met psychosociale interventies die tegemoetkomen aan hun behoeften. Begeleiding van mantelzorgers van patiënten met dementie vergt echter kennis en inzet – niet alleen van de individuele huisarts maar ook van de beroepsgroep als geheel. Op dit moment heeft de beroepsgroep nog te vaak een houding van ‘op de eieren blijven zitten en niet uitbroeden’: niet signaleren, niet doorverwijzen en niet begeleiden. Het is hoog tijd dat de huisartsgeneeskunde daarin tot een keuze komt: hetzij zelf de begeleiding van dementerenden en hun mantelzorger ter hand nemen, hetzij doorverwijzen.
