Ervaren artsen maken overwegend gebruik van een snelle manier van klinisch redeneren, die je ‘patroonherkenning’ kunt noemen, terwijl onervaren artsen standaard gebruikmaken van een trage manier van expliciet, analytisch redeneren om een diagnose als werkhypothese te selecteren en daarop het verdere beleid af te stemmen. In de medische opleiding wordt dan ook vooral gewerkt met het analytische klinisch redeneermodel, dat het diagnostisch proces opdeelt in drie momenten: van aanmeldingsklacht tot diagnostisch landschap, van diagnostisch landschap naar diagnose en van diagnose naar hulpaanbod. Zo ontstaat een handige taal of een begrippenapparaat dat we kunnen gebruiken om ons diagnostisch denkproces helder te beschrijven: diagnostisch landschap met centrale aandachtspunt, binnen- en buitencirkel, de waarschijnlijkheidsschaal met voorafkans, kracht van argumenten als aantoners en uitsluiters, achterafkans en de actiedrempel.
