In 1991 organiseerde het toenmalige Nederlands Instituut voor Zorg enWelzijn (NIZW) het symposium Tussen wal en schip? Over de oudere migrant in Nederland. Destijds heeft dit symposium grote indruk op mij gemaakt, niet in de laatste plaats door de openingsfilm Oud worden ver van huis.
1 Deze film schetste een beeld van Nederlandse ouderen die na de TweedeWereldoorlog naar Australië en Nieuw-Zeeland waren geëmigreerd. Sommigen woonden op latere leeftijd als eenling in een regulier verpleeghuis, terwijl anderen in Juliana Village, een speciaal bejaardendorp voor ‘Hollanders’, verbleven.De woonkamers ademden de sfeer van de jaren vijftig en zestig, alsof de tijd stil was blijven staan, met draaiende molens op het dressoir en een Friese staander en geborduurde schilderijtjes aan de wand. Enkelen spraken over hun sociaal netwerk; dat ze vanwege verschillen in culturele gewoontes, maar soms ook door slechte beheersing van de Engelse taal niet tot nauwelijks contact haddenmet hun autochtone buren. Verder werd in de film aandacht geschonken aan de behoefte aan Nederlandse woon(zorg)-arrangementen omdat mensen naarmate ze ouder worden steedsmeer hechten aan oude waarden en patronen en in rap tempo de taal van het ‘gastland’ vergeten.De film eindigdemet een zaal vol vrolijke Nederlandse ouderen die op oer-Hollandsemuziek de polonaise liepen. En daarmee werden de specifieke wensen en behoeften die oudere migranten in Nederland op het gebied van wonen, zorg en welzijn hebben, in een breder perspectief geplaatst en was de toon voor de symposiumdag gezet. …
