Bij de hervorming van de langdurige zorg doet de overheid een sterk appel op de samenleving: zorg in eigen kring en zelfredzaamheid van de burger kenmerkt de participatiesamenleving. De zorg die de groeiende populatie 75-plussers in de komende jaren nodig zal hebben kan de overheid immers niet meer alleen opbrengen. Er is vanaf 2015 dan ook minder geld beschikbaar voor zorg aan huis en voor bedden in tehuizen. Is dit een reëel scenario? Kan de samenleving dit aan? Belangrijker nog: Is de burger van nu klaar voor deze mate en vorm van participatie in de samenleving? Mijn antwoord is negatief (nee!), maar met een nuance: nog niet iedereen!
