Het Geloof Van Gedragstherapeuten

Het interview van Dieuwke de Boer met Michel van den Bogaard over cognitieve gedragstherapie (CGT) bij kinderen en jongeren met een licht verstandelijke beperking (Kind en Adolescent Praktijk nr 2, juni 2020) heb ik met plezier en instemming gelezen. Van den Bogaard maakt duidelijk dat het idee dat CGT niet werkt voor deze doelgroep onzin is. Hij ontwikkelde samen met een werkgroep een 'Handreiking' voor de behandeling van kinderen en jongeren met LVB, een mooi vormgegeven richtlijn (Van den Bogaard noemt het een handreiking, omdat naar zijn zeggen een richtlijn te verplichtend is). De leden werkgroep zijn allen lid van de Vereniging voor Gedrags- en Cognitieve therapieën (VGCt), behalve Van den Bogaard, de voorzitter. Hij vertelt dat hij dat belangrijk vindt, omdat hij geen blind geloof in de cognitieve gedragstherapie aanhangt. Gelukkig maar. Hopelijk doet dat de rest van de werkgroep dat ook niet. Een lidmaatschap van de VGCt zou ze juist moeten ontdoen van ieder blind geloof. Is 'evidencebased' in plaats van geloof niet een belangrijk leidend principe binnen deze vereniging? …