Zorgverleners in de oncologie vinden het belangrijk aandacht te schenken aan het psychosociaal functioneren van hun patiënten. Door uiteenlopende factoren, met name tijdsdruk, lukt het niet altijd aandacht voor deze dimensie om te zetten in optimale zorg. Daarbij doet zich het probleem voor dat niet altijd inzichtelijk is welke patiënt extra psychosociale zorg behoeft. Het gebruik van een signaleringslijst kan uitkomst bieden. Er is in verschillende studies aandacht besteed aan de psychometrische kwaliteit van signaleringslijsten, maar nauwelijks aan de wijze waarop ze in de ziekenhuispraktijk functioneren. Dat laatste is in deze studie onderzocht door personen te interviewen die in 2005 direct betrokken waren bij alle implementatieprojecten die destijds in Nederland in de oncologie waren gestart. De aard en het gebruik van de signaleringslijsten worden besproken, en wat de betrokkenen beschouwen als bevorderlijke en belemmerende factoren bij de implementatie. Eén van de belangrijkste bevindingen is dat signaleringslijsten niet alleen worden gebruikt als middel tot screening en verwijzing naar gespecialiseerde psychosociale zorgverleners. Een signaleringslijst stimuleert ook de communicatie tussen de primaire zorgverlener en diens patiënten en kan zodoende een bijdrage leveren aan de bevordering van systematische zorg.
