De behandeling van parodontitis bij molaren met furcatieproblemen vormt een uitdaging voor de behandelaar. Dit komt door de complexe anatomie, moeilijke bereikbaarheid en daardoor ook beperkte reinigbaarheid van het furcatiegebied door zowel de professional als de patiënt. Uit onderzoek blijkt dat molaren met furcatieproblemen minder gunstig reageren op niet-chirurgische parodontale therapie dan molaren zonder furcatieproblemen.1 Dit zorgt voor een slechtere prognose van deze elementen. Mede door de komst van implantaten zijn tandartsen sneller geneigd tot extractie van deze elementen. Toch zijn er, ondanks de furcatieproblematiek, verschillende alternatieve behandelingen mogelijk. Dit artikel geeft een overzicht van die mogelijkheden en welke overwegingen een rol spelen bij de keuze van behandeling.
