Zo’n 20 jaar geleden werd in de Lancet onderzoek bij chirurgische patiënten vergeleken met een operette.1) Deze prikkelende vergelijking was vooral gebaseerd op het feit dat gerandomiseerd onderzoek zelden toegepast werd om de effectiviteit van chirurgische ingrepen of van perioperatieve zorg te evalueren. Een Britse analyse uit die periode geeft aan dat slechts 24 procent van de behandelingen bij chirurgische patiënten gebaseerd was op resultaten van gerandomiseerd onderzoek, terwijl dit voor patiënten die waren opgenomen op interne geneeskunde, meer dan 50 procent was.2)
