Eisende patiënten

Ging het in mijn vorige column over dankbare patiënten, nu wil ik het hebben over een heel ander soort patiënt die helaas in toenemende mate de spreekkamers van dokters bevolkt: de eisende patiënt. Een typisch voorbeeld hiervan hoorde ik onlangs van een collega uit de Randstad, die vertelde dat er door een patiënt een klacht over haar was ingediend bij de klachtenfunctionaris van het ziekenhuis. Het betrof een patiënt met onbegrepen pijnklachten bij wie zij in de anamnese en bij het lichamelijk onderzoek geen oorzaak hiervoor had kunnen vinden. Het uitgebreide labonderzoek toonde geen afwijkingen, met name geen enkele aanwijzing voor een verhoogde ontstekingsactiviteit of autoimmuunziekte. Ook röntgenonderzoek en zelfs een botscan hadden geen afwijkingen aan het licht gebracht. De patiënt had toen een doorverwijzing geëist naar een andere specialist en er geen genoegen mee genomen om dit via de huisarts te laten verlopen. Daar had de reumatoloog tegen haar zin in toegestemd. Toen bleek dat er een wachtlijst van zes weken was voor deze specialist had de patiënt een spoedverwijzing geëist, wat zij had geweigerd. In de aanklacht had de patiënt geschreven dat hij dankzij zijn assertiviteit, en het feit dat hij zelf op managementniveau werkzaam was in het ziekenhuis, ervoor had kunnen zorgen dat hij toch een spoedplek had gekregen. Er was vervolgens een PET-scan, een duur onderzoek met een forse stralenbelasting, verricht, waarop een zeldzame, potentieel ernstige ziekte was vastgesteld. Nu werd hij behandeld met hoge doseringen prednison die eigenlijk altijd op termijn fikse bijwerkingen geven. …