Vorige maand heb ik studenten tijdens een college over veroudering de openingsscène laten zien uit de film Wolke 9. Deze film uit 2008 vertelt het liefdesverhaal van twee mensen. Niets bijzonders zou je zeggen. Op een dag ontmoeten ze elkaar en worden op slag verliefd. Geen ingewikkeld verhaal en het thema van vele films. Alleen zijn hier de hoofdpersonen mensen op leeftijd. Zij is eind zestig en al veertig jaar min of meer gelukkig getrouwd, hij is zesenzeventig en alleenstaand. In die openingsscène bedrijven zij na een aarzelend begin de liefde met elkaar in de woonkamer van zijn appartement. Tijdens deze fraai en ingetogen gefilmde scène lette ik op de gezichten van de – gemiddeld twintigjarige – studenten. Ik zag gegeneerde gelaatsuitdrukkingen, ingehouden gelach, maar ook een enkele vertederde blik. Na afloop vroeg ik om reacties. Die varieerden van ‘onsmakelijk’, vaak met een verwijzing naar de oude lichamen van de geliefden, tot ‘aandoenlijk’. Desgevraagd gaven de studenten grif toe dat hun reacties anders zouden zijn als de hoofdpersonen veertig jaar jonger waren geweest. Bejaarden hebben geen seks…
