In veel gevallen krijgen we in de dagelijkse praktijk niet de gelegenheid de ideale behandelingen uit te voeren. Deze beperking geldt in nog sterkere mate in een verwijspraktijk waar patiënten komen voor een deelbehandeling. Op grond van zijn bevindingen kan de parodontoloog slechts adviezen geven en voorstellen doen aan de verwijzer, maar of dit leidt tot de gewenste behandelingen hangt af van de collega. De visie en het therapeutisch palet van de tandarts zijn hierin bepalend. Uiteraard spelen de interesse van de patiënt en de financiën hierbij ook een rol. Wat is de consequentie hiervan?
