Vlak voordat ik deze Denkwijze zou schrijven, kwam Oofje, onze poes, onder een auto. Dood. Een karaktervol en lief dier. Zijn uitbundige sprongetjes in de tuin van pure levensvreugde behoren voorgoed tot het verleden. De rouw beïnvloedt mij bij wat ik op papier had willen zetten. In plaats van een verheffend stukje te schrijven over kwaliteit van leven en sterven bij dementie, het onderwerp van het mini-thema in dit nummer,verplaats ik me in de achterblijvers, de naasten die hun geliefde hebben moeten afstaan aan de duisternis van de dementie en het onverbiddelijke sterven dat daarop volgt. Ik verplaats me in de dochter die haar vader op zijn sterfbed nog twee fijngeprakte aardbeien geeft, zoals Bert Keizer in zijn artikel beschrijft. Niet dat haar vader daar nog wat aan had, maar in de symboliek van de rouw zullen die aardbeien de dochter altijd bijblijven.
