Zomaar een zonnige middag waarop je blij bent dat je nooit voor een kantoorbaan hebt gekozen. Ik loop over straat met een groepje jonge bso-kinderen. Een man met een lange donkere baard en gekleed in wat smoezelig uitziende kleren passeert ons. Het enigszins verstikte en opgewonden hoge stemmetje van Milou achter mijn rug meldt ons: ‘Kijk dat is een boef! En minstens zes hoofden draaien om naar de man die door haar nagewezen wordt, want een boef in het echt zie je niet iedere dag! De wandelaar blijkt in ieder geval geen dove boef. Hij kijkt om en ik zie een vriendelijke glimlach. Ik maak met enige gêne een verexcuserend gebaar. Voordat ik de kinderen aan het woord heb kunnen laten is de man al verder gelopen.
