Mevrouw Sanders is altijd een zelfstandige en evenwichtige vrouw geweest. Totdat de dementie haar bijna onmerkbaar overmeesterde. In haar heldere buien is ze heel duidelijk over wat ze wil: ‘Ik wil dood. Dit is geen leven meer.’ De aanblik van haar fragiele lichaam en de wanhoop in haar ogen is beklemmend. Ze is uitgemergeld, heeft verstijfde spieren en – misschien wel het ergste – beseft regelmatig volkomen helder wat er met haar aan de hand is. Maar eenmaal dement zit euthanasie er niet meer in, ondanks de euthanasieverklaring die ze in betere tijden opstelde.
