De gezinshuizen hebben een lange geschiedenis in Nederland. Desalniettemin weten we er nog weinig van. Wel is de structuur helder: ouders voeden betaald tijdelijk een kind van andere ouders op. Het is een residentiële variant op de pleegzorg. Toch, met alle maatschappelijke ontwikkelingen in aantocht – we zitten nu echt in de twilight zone − blijft het een pijnlijk fenomeen dat de eigen ouders zo weinig over (de opvoeding van) hun eigen kind te vertellen hebben. In gezinshuizen lijkt wel dat (tijdelijke) pedagogische onmacht leidt tot onder curatele stelling.
René Clarijs stelt een ander model voor: laat de echte ouders sturing houden in het leven van hun kinderen als ze in een gezinshuis wonen. Laat gezinshuisouders bijvoorbeeld solliciteren bij de echte ouders. Dan ligt de bal weer daar waar hij zijn moet. En organiseer alleen een gezinshuis als er sprake is van eigen inwonende kinderen.
Twee inhoudelijke voorstellen, voortkomend uit veranderend beleid. Twee gecombineerde fouten kunnen een grote waarheid opleveren, zo luidt een Roemeens gezegde, dus hoopvol blijven we.
