Relatief gezien maken maar weinig tandartsen bij hun dagelijkse werkzaamheden gebruik van elektrochirurgische technieken. Hiervoor is een aantal redenen aan te voeren. Vooral het feit dat deze toepassing in de opleiding niet of nauwelijks aan bod komt, en zeker niet op het niveau van integratie in allerlei klinische handelingen, draagt bij aan het ‘onbekend maakt onbemind’. Als logisch gevolg ontstaat de indruk dat het hier een min of meer overbodige behandelmethode betreft, die vooral door hobbyisten wordt toegepast.
