Al jarenlang pleiten specialisten op het gebied van zelfverwonding zoals ikzelf, Favazza (1996, 1998), Conterio en Lader (1998) en Alderman (1997) ervoor om zelfverwonding als een apart onderwerp te zien en gescheiden te houden van suïcide. Wij en andere professionals maken te vaak mee dat cliënten onterecht worden opgenomen voor vormen van zelfverwonding die als suïcidepogingen worden geïnterpreteerd. Een van de grote mythen van de westerse cultuur is dat snijden in polsen suïcidaal gedrag is. Zoals in H. 1 werd benadrukt, hebben typische vormen van zelfverwonding doorgaans te maken met emotieregulatie en sociale beïnvloeding, en niet zozeer met een verlangen om te sterven.
