Krachtwijken, gebiedsgericht werken, brede scholen, ‘werkpleinen’ (banen en uitkering): de politiek verwacht veel van het wijkniveau. De focus op de wijk verloopt in golven. Op dit moment is de wijk weer ‘hot’. De wijk wordt gezien als dé plek waar de fysieke en sociale omgeving direct invloed heeft op mensen. Lastig punt is dat die aandacht met name wordt ingegeven vanuit sociale kwesties, zoals integratie of sociaal-economische (gezondheids)verschillen, maar merendeels fysiek wordt uitgewerkt. Terwijl voldoende studies aantonen dat de effecten van fysieke oplossingen beperkt zijn.1
