‘Het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Elke dag weer word ik met stomheid geslagen.’ Een maand lang werkte Dewi Bruins als vrijwilligster in een verzorgingshuis voor minder bedeelde en alleenstaande ouderen in de Peruaanse stad Cusco. Haar idealistische verwachtingen bleken al op de eerste dag niet opgewassen tegen de werkelijkheid. Maar toch hield ze een goed gevoel over aan haar verblijf. ‘Voor de laatste keer loop ik het lange pad van het klooster af. Het oude mannetje bij de poort heeft ook gehoord dat ik wegga. Hij omhelst me en geeft me een dikke zoen op mijn wang, zijn mond vol pruimtabak.’
