“Drie.” Dat zit dus goed. Want ik steek vier vingers op en het jongetje is nog zo jong dat hij er niet om zal liegen. Een blauwwit geruite theedoek bedekt zijn ogen en neusje en lijkt bijna te zwaar voor zijn kleine hoofd. Met aandacht heb ik de theedoek eerst diagonaal gevouwen en toen verder opgerold. Ruimtelijk inzicht heb ik niet, maar ik weet in theorie dat hij zo het langst zal worden. De stelling van Pythagoras in de praktijk toegepast, bedenk ik me nu pas. Ook de rest van deze werktaak heb ik nog nooit gedaan. Een zuiver gevalletje job crafting, bedacht door mijn baas in het café. Voor me liggen drie kleine theelepeltjes. Het jongetje wacht geduldig en aandachtig tot hij mag proeven wat er op het eerste lepeltje ligt.
