Trots demonstreert ze de stoel. Met een druk op de knop vliegen haar korte dikke beentjes volautomatisch de lucht in. Nog een keer drukken en zij ligt ontspannen achterover. En dan volgt het klapstuk. Heel langzaam rekt de stoel zich uit, vervolgens richt hij zich statig op en dan blijkt dat zelfs het weer uit de stoel opstaan helemaal vanzelf gaat. De stoel doet al het werk, spieren zijn niet meer nodig. Het lijkt wel een sprookje, deftige leunstoelen die tot leven komen. Gelukkig herhaalt de voorstelling zich ook vanzelf. Het is ook zo leuk om het spelletje te spelen, zij krijgt er geen genoeg van. Toch is het geen speelgoed. Het is ernst en noodzaak. Had de man in de winkel gezegd. Over tien jaar zou zij zo oud zijn dat zij niet meer zonder hulp uit haar stoel omhoog zou kunnen komen, dus zij kon nu maar beter in een keer een goede investering doen.
