Kuddedieren zijn we, even ongeneeslijk sociaal als religieus: we kunnen het over het algemeen slecht laten ons normatief te uiten over anderen. Bij het eind van iemands leven trekken we het liefst nog even alle registers open en klinkt het ethisch concert in alle uitbundigheid. Lijden kan en mag niet ontkend en weggemoffeld worden, euthanasie mag niet, sedatie mag wel maar niet als alternatief voor euthanasie, en ook niet twee weken voor het overlijden, maar wel weer één week, pijn lijden is toch vandaag de dag niet nodig, we moeten de mens holistisch blijven benaderen, ook als hij zelf om iets anders vraagt. Iedereen kletst in zijn eigen straatje. En tot onze stomme verbazing vinden we tegenstanders soms aan onze zijde op het meest omstreden onderwerp, met tegengestelde argumenten.
