De kosten van zorg stijgen al sinds vele decennia - soms sneller, soms langzamer. Deze stijging gaat harder dan de economische groei, met als gevolg dat de zorg een steeds groter beslag legt op de nationale welvaart. Zorg wordt voor het grootste deel gefinancierd met ‘publieke’ middelen. De toegang tot medisch noodzakelijke zorg voor mensen met lagere inkomens en voor zieke mensen die behoefte hebben aan dure behandelingen komt immers op een volledig vrije markt in de knel. Macroeconomische wetmatigheden stellen tegelijkertijd ‘grenzen’ aan de collectieve lastendruk op straffe van economische stagnatie en daarmee ook (impliciet) aan de omvang van de collectieve zorg. In de zeven magere jaren waarin we ons nu bevinden, staat de vraag hoe de collectieve zorgkosten te beheersen weer nadrukkelijk op de politieke agenda.
