In een discussie over de relatie tussen diagnostiek en behandeling is het belangrijk om de standpunten niet te baseren op één bepaalde klinische praktijk en die vervolgens als model te gebruiken voor diagnostiek in het algemeen. Betoogd wordt dat diagnostiek altijd volledig dient te zijn, wat niet hetzelfde is als langdurend en onnodig uitgebreid. De uitgebreidheid kan van geval tot geval verschillen en staat niet op voorhand vast. Een goede diagnostische methodologie moet de keuzes hierin rechtvaardigen. Het gevaar van een functionele diagnostiek die niet verder kijkt dan een beperkte probleemclassificatie en het eigen behandelaanbod is dat belangrijke informatie die essentieel is om tot een succesvolle behandeling te kunnen komen buiten beeld blijft.
