Aan de keukentafel

Onlangs maakte ik een workshop mee over palliatieve zorg. Het Houten Beentheater uit Rotterdam verzorgde vier presentaties tijdens het jaarlijksenhg-congres, dat dit jaar over kanker ging. Kees Deenik, schrijver en regisseur van deze theatrale workshop, poneerde de vraag: ‘Zit u (als dokter) nog wel eens aan de keukentafel, zomaar, om even te kletsen?’ Die vraag komt mij uiterst belangrijk voor. Meerdere malen las ik dat palliatieve zorg volwassen geworden is in ons land. Er wordt dan, vermoed ik, de steeds toenemende implementatie mee bedoeld van palliatieve zorg in de eerste en tweede lijn naast een veelheid van initiatieven en nieuwe ontwikkelingen, van lastmeter tot het zorgpad stervensfase. In het voor u liggende nummer van Pallium vindt u onder andere een artikel van Hilde Buiting; zij maakt melding van een interviewstudie naar de ervaringen van patiënten met gemetastaseerde kanker in een ontwikkeld (westers) en onderontwikkeld (niet-westers) land. In een westerse samenleving kunnen de fysieke aspecten van lijden gemakkelijker worden verholpen. In een land waar medische zorg niet of zeer minimaal voorhanden was, werd het leven van patiënten gedomineerd door pijn, maar werd de ziekte zelf en het naderende overlijden alom geaccepteerd door de patiënt en naasten. Zo’n constatering geeft mij te denken. …